Rozdział 7

    Przed moim pokojem siedział Cody, a obok niego leżały dwie torby. Odwróciłam się i poszłam w stronę schodów. Harry poszedł za mną.

- Kto to jest? - zapytał z troską w głosie.

- To Cody. Mój były. To on mnie zdradził...

- To on?!

- Tak. Przepraszam Cię, ale chcę zostać sama. Chyba pójdę się przejść.

- Rozumiem Cię.

    Gdy podeszliśmy do schodów przytuliłam Harrego i pocałowałam w policzek. On wrócił do siebie, a ja poszłam koło basenu i zaczęłam płakać. Nagle podbiegł Cody.

- Nie rozumiesz?! Prosiłam żebyś dał mi spokój! - Zaczęłam krzyczeć przez łzy.

- Ne mogę!

- Dlaczego?!

- BO CIĘ KOCHAM!

- Zraniłeś mnie!

-Żałuję tego bardzo! Nawet nie wyobrażasz sobie jak źle się z tym czuję!

- Też Cię kochałam, ale Ty przespałeś się z Amber! Dlaczego akurat z nią?! I to w moim domu! Daj mi spokój! Nigdy Ci nie wybaczę! Skąd się tu wziąłeś?!

- Olivia mi powiedziała...

- OLIVIA?!

- Tak...

    W tym momencie ustałam i chciałam po prostu odejść, ale Cody mnie złapał i zaczął przytulać. Próbowałam się wyrwać, ale to nic nie dało. Nagle spojrzałam na niego i dostrzegłam pojedyncze łzy spływające z jego policzków. Wiedziałam, że cierpi, jednak nie zmieniało to faktu, iż ja także cierpię. Nie było mi łatwo. Gdy tylko mnie puścił natychmiast odeszłam jak najszybciej. Nie wiem czy jestem w stanie mu narazie wybaczyć, ale niewątpliwie dobrze mi było w jego ramionach. 

    Nie umiałam zrozumieć jego toku myślenia. Zdradził mnie i oczekiwał, że będziemy dalej razem, że mu wybaczę kiedy przeleci Amber. Rozmyślając krążyłam po ulicach Vegas w nieznanych mi kierunkach, ale brnęłam dalej wewnątrz betonowej cywilizacji. Byłam załamana. 

    Po deszczu powietrze ochłodziło się. Z liści drzew skapywały na mnie osadzone kropelki powodując ciarki na mojej skórze. Niebo powoli wyłoniło się zza chmur odsłaniając księżyc, którego poświata nadawała ponury klimat w opuszczonej okolicy, w której się znalazłam. Nie wiedziałam jak wrócić. Błąkałam się bez celu nie zdając sobie sprawy z jakiegokolwiek zagrożenia. Przeraziłam się po jakimś czasie, gdy usłyszałam czyjeś kroki za mną. Gdzieniegdzie biegał kot przez opustoszałą ulicę. Latarnie gasiły się co jakiś czas z towarzyszącym temu dźwiękiem przechodzącego prądu. Z przerażeniem oglądałam się za siebie. Zaczęłam rozmyślać nad sensem mojego pobytu tutaj. Od samego przyjazdu napotykają mnie same przykre doświadczenia, oprócz spotkania z Harry'm - byłam wtedy szczęśliwa. Energicznie wyciągnęłam telefon. Była 1 w nocy... Nerwowo wpisałam numer Megan i zadzwoniłam.

- Gdzie Ty się podziewasz? - wrzasnęła przez telefon.

- Nie wiem... - powiedziałam niepewnie, cicho z przerażeniem w głosie.

- Jak to nie wiesz?! GDZIE POSZŁAŚ?!! 

- Cody przyjechał, nie chciałam z nim gadać, poszłam gdzieś. Po drodze myślałam o tym wszystkim aż znalazłam się tu. Nie wiem jak tu doszłam i tym bardziej nie umiem wrócić. Jest ciemno, boję się.

- Cholera, jest ktoś z Tobą?

- Nie, chyba nie... Nie wiem. Ktoś tu chyba chodzi.

- Jak wygląda ta okolica?

- Obok mnie jest wysoki budynek i kilka drzew. Na dachu budynku jest antena, na której miga czerwone światełko, z daleka powinno rzucać się w oczy. Pospiesz się...

    Cały czas pałętałam się w okolicy, ale nie odchodziłam za daleko. W pewnym momencie poczułam mocne szarpnięcie za ramię. Ten ktoś strasznie walił wódką, więc pomyślałam że był bezdomnym pijakiem. Złapał mnie za ramiona i mocno przyparł do ściany. Strach sparaliżował całe moje ciało...

______________________________________________

Trochę krótki, słaba wena. Myślę, że potem będzie lepiej. Miłego czytania...